بی مقدمه.
امروزَم یه روز مثل همه ی روزا.
ولی تفاوتش اینه ، که من تو دورانِ تغییرم????
راستش سعی میکنم خیلی آدم آرومی باشم. دیدین هرچقدر رو ترید با آدما، کم تر اهمیت داریدو بیشر حس میکنن شما یا احمقید یا پرخاشگر؟ ????
راستش من واااقعا آدما رو درک نمیکنم، همیشه دم از صداقت ، راستی و یه رنگی میزنن.
ولی وقتی باهاشون این باشی ، کلللللاً چیز دیگه برداشت میکنن????
این حماقتشون که به کنار. بَدیش اینه ؛ که آدمای روراستو له میکنن و ففقققققط میخوان باب میل خودشون، عوضشون کنن ، بعدم میذارنتون کنار(اگه آدم یه رنگی باشید) و میرن دنبال کسی که هزاااار رنگه و ذرّه ای صداقت باهاشون نداره. |اونو، میکنن خدا|
بعدشم که از همونا ضربه خوردن، باز میگردن دنبال آدمای بدبختِ صادق????
و دوباره همه چیز از اول.????
خوب ادامه بدیم.
تا حالا شده حس کنی آماده ای بمیری؟ نه که همه چیزت کامل باشه، یا نه که خیلی بدبخت باشی.
آماده باشی واسه یه صحنه ی عااالی، اینقدر اون صحنه رو بخوای، که حس کنی ، فقط و فقط میخوای دنیات اونجا تموم بشه.
مثلا موقعِ طلوع، لبِ یه پرتگاه بللللند ، بخوای روحت تو نور ضعیفِ آفتاب بدرخشه.
و همه چیز همونجا ، قشنگ تموم بشه.
شاید کسی عاشقت باشه، شاید پدر و مادرت عالی باشن ، شاید زندگیت آروم و قشنگ باشه و همه چیزِش بِجا باشه.
ولی بخوای بری.
شده؟
خیلی سخته که فکر کنی با وجودِ ایییییین همه پیچیدگی ، زیبایی و زشتی ، تناسب و تناقضِ دنیا ، بازم اون چیزی که تو ازش میخوای، توش نیست. در واقع انگار هیچی نیست. :|
امروز اولین روزِ کارِ.
راستش من از هیچ‌چیزو هیچ‌کاری سر در نمیارم، جز نقاشی، ولی خیلیا ، حرفِ توی نقاشی رو نمیفهمن.
شاید بهتر بود یه دستگاهی اختراع شه که افکارتو مثل فیلم نشونِ همه بده.
کلِّ موضوع اینه که فقط دوس دارم منظورمو کسی بفهمه. حتی یه نفر 
درباره این سایت